Jerez de la Frontera is een stad voor romantici en haar drank het elixer voor de minnaars van wijn. En de grootste romanticus van allemaal - William Shakespeare - was zelf stapelverliefd op Sherry.
Het verhaal van Shakespeare en zijn "‘sherris sack” - zoals hij het zelf in zijn tijd genoemd zou hebben - begon toen de jonge toneelschrijver vanuit het provinciaalse Stratford-upon-Avon naar London verhuisde. Eenmaal in de grote stad zou Shakespeare al snel kennis gemaakt hebben met het vuur dat de sack in de drukke tavernes hem bracht. Men vermoedt dat deze Sherry waarschijnlijk een Oloroso was. Dit was de enige optie in een tijd waarin het solera systeem als methode om wijnen te rijpen nog niet uitgevonden was en dus was men afhankelijk van het versterken en oxideren van wijn om deze te preserveren en transformeren.
Toen Shakespeare zijn Sherry ontdekte, vond hij zijn inspiratie, een nieuwe muze.
Maar waar ontsprong de wijn van Shakespeare eigenlijk? Waarom vloeide deze drank door de Londonse straten toen hij daar aankwam? Voordat de legendarische schrijver zijn nieuwe leven in London begon was daar eerst een andere beroemde man: de beruchte piraat Francis Drake, bekend als El Draque bij zijn Spaanse slachtoffers. Hij had gemeen toegeslagen bij de zuidelijke haven van Cadiz, een stad naast Jerez. Met door Koningin Elizabeth geleverde schepen en bemanningsleden zonk hij de Spaanse vloot en veroverde de handelsschepen voor de kust van Spanje, met als buit duizenden vaten met Sherry. En zo was het dat El Draque Spanje zowel haar vloot als haar Sherry afnam, waarna hij spottend uitriep dat hij "de baard van de Spaanse koning verschroeid had!".
Op het moment dat Francis Drake's lading de dorst leste van heel London, begon Shakespeare met schrijven. En het lijkt alsof de band tussen Shakespeare en Sherry liefde op het eerste gezicht was: aan het einde van zijn loopbaan had hij de drank zo'n 40 keer in 8 verschillende werken genoemd! In het tweede deel van Henry IV verwoordt Shakespeare via zijn personage Falstaff nauwkundig het effect dat Sherry op het "organisme" heeft:
A good sherris sack hath a twofold operation in it. It ascends you into the brain, dries you there all the foolish and dull and curdy vapours which environ it; makes it apprehensive, quick, forgetive, full of nimble fiery and delectable shapes, which, delivered o’er to the voice, the tongue, which is the birth, becomes excellent wit. The second property of your excellent sherris is, the warming of the blood…the sherris warms it and makes it course from the inwards to the parts extreme: it illuminate the face, which as a beacon gives warning to all the rest of this little kingdom…
Falstaff eindigt zijn verhandeling met de woorden: “If I had a thousand sons, the first humane principle I would teach them should be, to forswear thin potations and to addict themselves to sack!”. In andere woorden: dat is een hele toewijding aan Sherry; een hele toewijning kun je wel zeggen!
WIlliam Shakespeare's liefde voor Sherry is misschien wel de meest beroemde op aarde en is daarom vereeuwigd in een stenen ode aan de meester, die in 1957 door de kunstenaar Francisco Pinto Berraquero gehouwen is. Op dit monument zijn twee aangeschoten figuren afgebeeld: een man, zijn masker in de hand, die een glas aanbiedt aan zijn lome minnares, die haar tuniek zorgeloos op de grond gooit, terwijl de vermoedelijk inmiddels lege kruik onder hen door rolt.
Deze stenen scéne zal opnieuw nagespeeld en geïnterpreteerd blijven worden, net zolang totdat het monument tot stof is vergaan. Beltrán Domecq, president van het Consejo Regulador en Shakespeare-liefhebber, zei me ooit dat "er is niets beters dan samen Sherry drinken om met elkaar te communiceren...", woorden waar Shakespeare lang geleden zijn glas al op hief en zelf onder woorden bracht toen hij schreef: "Good company, good wine, good welcome, can make good people".
Proost, Shakespeare!
Vrij vertaald door Julka Koeten.
